Dag 15/Day 15 (Was this it?)

Dag 15, Pollfoss naar Lillehammer

Dag 15, we zijn in Lillehammer waar in 1994 de Olympische winterspelen zijn gehouden. Het lijkt korter dan 20 jaar geleden, de reis gaat heel snel maar het ouder worden kennelijk ook.

Dit is naar aller waarschijnlijkheid mijn laatste bijdrage aan het reis-blog van de tocht der tochten van de ‘Three Stooges’, dit omdat morgen de laatste rit in Noorwegen op de planning staat met als einddoel Oslo en de boot en het is natuurlijk Rex’ beurt om het verslag te doen.

Na onze fantastische tochten door Noorwegen, Finland en Zweden lijkt het lastig een (leuk) verslag te schrijven over 1000 kilometer snelweg in Denemarken, Duitsland en natuurlijk Nederland.

Zoals Hans gisteren verhaalde hebben we de nacht doorgebracht in Hotel Pollfoss, de kamers waren recentelijk gerenoveerd en het rook er naar nieuwe vurenhouten meubels en vloerdelen.

Het hotel was kennelijk niet aan het riool aangesloten (maar aan een septic tank) het toilet op de kamer was derhalve een dat waarschijnlijk door Boeing was vervaardigd. De zaken die niet langer in het lichaam gewenst waren werden met een enorme kracht weggezogen nadat de knop die daarvoor aan de muur was gemonteerd werd ingedrukt.

Ik knoopte dan ook in mijn oren met mijn vingers van de knop af te blijven zolang ik zat, het vooruitzicht mijn reismakkers te moeten roepen als ik vacuüm op het toilet vastgezogen zat was geen prettige. Dit zou overigens gespreksstof voor jaren hebben opgeleverd in de pantry op kantoor. Niet doen dus.

Na het avondmaal wilden we nog even blijven zitten om na te praten maar een voor een kakten we in en besloten we ons terug te trekken naar onze kamers voor de nacht.  De kamer was koud omdat het raam had opengestaan ik besloot dat zo te laten. Mijn bed had een dik dekbed, ik dacht terug hoe ik als klein ventje in Oostenrijk voor het eerst onder zo’n dekbed sliep, ik plofte op bed en krop onder het dikke dekbed met alleen een deel van mijn gezicht niet onder het dekbed. Niet lang daarna viel ik in slaap.

Bij een enorm uitgebreid ontbijt, de volgende morgen, was de stemming een beetje bedrukt of verbeelde ik me dit slechts. De gebruikelijke motorpraat bleef uit en we spraken over zaken die met het werk te maken hebben waar we volgende week gewoon weer zullen zijn.

Na het ontbijt maakten we ons op om de op een na laatste etappe in Noorwegen te gaan rijden weinig spannends onderweg volgens Hans maar de aankomst in het Olympische park van Lillehammer is toch iets waar ik naar uitkijk.

Bij het wegrijden valt me op dat we na 15 dagen een goed geoliede machine beginnen te worden Hans voorop, Rex in het midden en ik vorm sinds een aantal dagen de achterhoede. De eerste bochten door de mist draaien we in alsof we aan een ‘touwtje’ hangen de bewegingen die Hans maakt worden door ons na enkele ogenblikken exact gevolgd. Ik zit eerste rang en kan wel genieten van dit schouwspel.

Na enkele kilometers zien we de omgeving veranderen we rijden weg van de Fjorden en gaan richting binnenland. De steden en dorpen die we passeren worden steeds groter en drukker, we komen terug in de bewoonde wereld……

Dan plotseling gaat de weg weer glooien en neemt de bochtigheid toe, ik zie Hans en Rex op het gas gaan. Ik volg dit buitenkansje kunnen we niet laten lopen, het ‘speelkwartier’ wordt ruw verstoord door een opgebroken weg. Ik ben de tel kwijt maar dit is toch zeker de 40st die we tegen zijn gekomen. Bij deze werkzaamheden worden we gestopt en moeten we wachten tot een autootje met een bord achterop waar iets op staat als ‘Follow Me’ ons langs de werkzaamheden loodst.

We besluiten niet lang daarna de route aan te passen en meer ‘slechte’ wegen te gaan rijden we hebben per slot van rekening veel tijd voor weinig kilometers vandaag. Er stonden 211 kilometers op het programma. De weg die we volgens de Garmin moeten nemen om van de hoofdweg af te komen is….. ja inderdaad opgebroken. We moeten weer terug naar de hoofdweg en proberen het opnieuw bij de volgende gelegenheid.

De reis ,ondanks iets opgeleukt, verloopt verder zonder noemenswaardigheden.

Tegen 15:00 rijden we Lillehammer binnen de eerste indruk is dat dit een leuke levendige stad is voor Noorse begrippen.

Na het gebruikelijke opfriswerk gaan we op pad naar de stad voor ons avondmaal , het is lekker bergaf dus geen centje pijn.

We verbazen ons over de vele mensen op straat dit hebben we de afgelopen 2 weken nog niet gezien in Scandinavië (zie foto).

We besluiten de laatste maaltijd op het Scandinavische vaste land bij een Italiaans restaurant te nuttigen net als onze eerste maaltijd in Fredrikshavn.

Het heeft ons goed gesmaakt, toen alleen nog terug naar het hotel, bergop.

Hijgend als stalpaarden beklommen we de nogal venijnige bult naar het hotel ingehaald door een aantal sportieve jonge dames die al zouden we het hebben geprobeerd niet bij konden houden, later werden we zelfs hardlopend door een dame van middelbare leeftijd ingehaald ze had ook nog een zak met keien op haar rug om het een klein beetje uitdagend te maken.

Uiteindelijk hebben we het hotel zonder extra zuurstof kunnen bereiken.

Voor mij rest dit laatste stukje voor de blog en een hoop geduld om dit gepost te krijgen het hotel is goed maar de interweb connectie is een drama.

Tot volgende week thuis.

 Nu lekker slapen.

Wim

P.S. Speciaal voor nicht Astrid (van Paul) ik heb een paar foto’s gemaakt toen we de poolcirkel in Noorwegen weer uitreden. Volgens Astrid waren de foto’s van binnenrijden poolcirkel in Finland in scene gezet op de plaatselijke parkeerplaats bij de Albert Heijn. :o).