Dag 4/Day 4

De vorige avond toen we onze motorfietsen in de gratis, niet ver van het hotel liggende, parkeergarage gezet hadden en de deur achter ons dicht viel, realiseerden we ons dat we een parkeerkaartje nodig hadden om de parkeergarage weer in te komen; die hadden we niet. Wat nu?

We gingen terug naar de parkeergarage om het probleem op te lossen en raad eens? Dat was ons niet gelukt.

Alhoewel we iemand van de garage spraken die zei dat we code 8800 konden gebruiken, wisten we allen dat het niet zou werken omdat er helemaal geen toetsenbord bij de ingangsdeur zat. We besloten dat dit kleine probleem niet onze avond zou ruineren en gingen de stad in.

Natuurlijk, beste lezers, hadden we de volgende morgen geen enkel probleem de parkeergarage in te komen omdat we iemand in een kantoortje vonden die ons naar binnen liet; geen probleem! En zo zeiden we vaarwel tegen Oslo die morgen.

Net buiten Oslo tankten we de motorfietsen vol benzine en onszelf met koffie toen er een man bij ons kwam staan. Grote oorbellen in ieder oor waar wel twee mammoeten het leven voor hadden gelaten, blond, wild haar en een schittering in zijn ogen: A good motorbike? zei hij, kijkend naar Hans zijn BMW. Wat volgde was het gebruikelijke motorgepraat maar ik heb er spijt van dat ik geen foto van hem heb gemaakt; een ware viking!

We zeiden ook vaarwel tegen de viking en reden richting het noorden.

Het weer was nog steeds heel goed toen we stilletjes Zweden binnen reden. Niemand had het door dat we al in Zweden zaten; geen bord, geen douane, niets.

Tijdens de periodes dat de zon ons vaarwel zei, viel de temperatuur omlaag van 22 naar 13 graden; slimme motorrijders zijn daarop gekleed, wij niet...

Dus kregen wij het koud, erg koud.

Maar toen, net voordat al onze biologische systemen dreigden uit te vallen werden we gered door een vroeg Thais dinner.

Er reste ons nog 130 kilometer te gaan terwijl de zon ons reeds aan het verlaten was, we wisten dat het koud zou worden en dat de fraaie wegen en weidse uitzichten snel zouden veranderen in gevaarlijke bochten en gitzwarte muren...

We reden gefocused de kilometers weg, het licht van de zon veranderde in een rode gloed, toen wij aankwamen bij villa Kakelbond (uit de verhalen va Pippi Langkous) met nog het grootste gedeelte van een uur licht.

Het was weer een grandioze dag!

Last evening when we parked the bikes in the nearby free parking for motor bikes, we didn't take a ticket out of the machine.

When the door of the parking closed behind us we realized we would need a ticket to enter the parking again to get our bikes out. Now what?

We went back to the parking to solve our problem and guess what? We didn't.

Although we got to speak with someone from the parking company, he told us to use code 8800, we all knew that wouldn't work as there wasn't any keyboard near the entrance door to punch it in. Well we didn't let that small issue ruin our evening in Oslo as we decided to definitely solve our problem the next morning and went into town.

Of course dear readers, the next morning we had no problem entering the parking to get our bikes; there was someone in an office who let us in; no worries! So we said goodbye to Oslo that morning.

Just outside Oslo we filled up the bikes and when standing there drinking coffee, a guy came to us. Big earrings in both ears for which two mammoths left their lives, blond raw hair style and a twinkle in his eyes: A good bike?  he said, looking at Hans' Beemer. Well of course the usual bike talk followed but I regret not having taken a picture of him; a true viking!

We said goodbuy to the viking too and headed our way north.

The weather was still fabulous when we sneaked into Sweden; no one really realised the moment we entered Sweden. No signs, no customs, nothing.

During the times that the sun said goodbye to us, the temperature dropped from 22 degrees to 13 degrees; smart motorbikers are dressed for that; we were not...

So we got cold, very cold.

But then, just before total shut down of all of our biological systems began, an early Thai dinner saved us!

Now it was another 130 kilometers to go when the sun was already setting on us, we knew it was going to be cold again and soon darkness would change the beautiful roads and magnificent views into dangerous curves and pitch black walls...

We drove focussed while the miles past bye, the light of the sun going in its glowy red when we arrived at villa Villekulla (from the stories of Pippi Longstocking) with the better part of an hour of light left in the sun.

It has been another great day!